She's runnig out the door

کیف پول را داشتم می‌بستم که یک تکه کاغذ سفید از تویش افتاد بیرون. شو برداشت که بهم بدهدش. برداشت و از آنجایی که انسان متمدنی است برنگرداند که ببیند چیست .تکه کاغذ ساده نبود. عکس بود،عکس سه در چاهاری که انگار عادت داشت هی بیفتد زیر دست و پا. خودم هم از همان جا، منظور زیر دست و پا، توی خانه‌ی صاحبش برش داشته بودم و گفته بودم: این مال من ؟صاحبش هم گفته بود: مال تو. هیچوقت برنداشتم نگاهش کنم. اما هر بار می‌خواهم کارت بردارم از توی جیب‌های کیف و پول چیزی را بدهم لبه‌اش را می‌بینم که بیرون زده و چهره‌ای که رویش هست را تصور می‌کنم. کیف پولم را دوست دارم، در واقع خودم نخریده‌امش. اصولا یادم نمی‌آید بار آخری که کیف پولم را خودم خریدم کی بود، این یکی هم خیر، کادو نیست، کیف پول کهنه‌ی برادرم است که کیف پول چرمی کادو گرفت و این را گذاشته روی طاقچه‌ی بالای شومینه و من برداشتم پرسیدم این رو نمی‌خوای دیگه؟ من برش دارم؟ گفت مال تو. عکس بین دو تا کارت عزیز قرار دارد: کارت حسابی که حقوقم بهش واریز می‌شود -چرا این ماه حقوق نمی‌دهند لامصب‌ها؟- و کارت نظام پزشکیم که دوستش دارم چون حاصل چند سال خون جگر خوردن است (الکی)  و عکسی که از من رویش است خوب است (واقعی).عکس خاطره انگیز هم هست. نزدیک در دانشگاهمان یک مغازه فتوکپی اسقاط بود که شبانه‌روز در حال کپی کردن جزوه و نمونه سوال برای دانشجویان پزشکی و حومه بود. شبانه روزی که می‌گویم نه که فکر کنید نبودها، اغراق نیست، بود. همیشه هم تویش لب به لب پر بود از هم‌دانشگاهی‌های رنگ و وارنگ -اکثرا بد رنگ- و من یکی از لذت‌هایم این بود که بگردم توی جزوه‌های تازه فتو شده که مثل نان تازه از تنور درآمده داغ بودند، خط خودم یا هم‌کلاسی‌هایم را پیدا کنم که معنیش این بود سال پایینی‌ها همچنان دارند از زحمات ما تغذیه می‌کنند .می‌دانید، دانشجویان پزشکی انسان‌های عجیبی هستند، اما مطمئنا این اعجابشان فقط خسته کننده‌است .مثلا کلاس ما معروف بودنش به این بود که تا نزدیک فارغ‌التحصیلی هنوز گروه جزوه داشت. که چیز چرندیست برای به آن معروف بودن وچیزهایی شبیه این. در هر صورت می‌گشتم می‌دیدم جزوه‌هایمان هست یا نه و بدو بدو می‌رفتم ببینم ته جزوه چه نوشته شده. این هم از همان نکات خسته‌کننده است. ته جزوه‌ها نکات ادبی مرقوم می‌شد. مثلا یادم هست خودم یک بار ته جزوه نوشتم: هیچ صیادی در جوی حقیری که به مردابی می‌ریزد مروارید صید نخواهد کرد. به به. خیلی هم منور. خیلی هم عالی. نکته‌ی دیگر در مورد مغازه - فتو شیوا- این بود که همیشه بوی تف می‌داد. بله دقیقا بوی تف و احتمالا همین باعث می‌شد که وقتی آقای سیبیلوی چشم ریز صاحب مغازه و اوسا کار می‌گفت :خانوم دکتر اته کم ایست اکن(یه کم صب کن)، بدم ببری جزوه‌هارو، من بگویم: نه، کار دارم، می‌رم، نیم‌ساعت دیگه میام می‌گیرم. در صورتی که کاری نداشتم و نیم ساعت را باید علاف می‌ماندم ولی بوی تف اجازه ماندن بهم نمی‌داد. به هر صورت من چندین و چند سال مشتری آن مغازه بودم و شاید حتی بیشتر از بقیه‌ی هم‌کلاسی‌هایم آنجا می‌رفتم، چرا، چون در صنعت جزوه‌ نویسی به یک مقطعی رسیدیم که هم‌کلاسی‌هایم گفتند: شما خطت رو نمی‌شه خوند، یعنی قشنگه‌ها، ولی به درد جزوه نمی‌خوره، خوندنش سخته، شما ماشین داری، برو جزوه‌هارو بگیر، آقربونش. چون مهربان گفته بودند من هم خندیم گفتم باشه. رفته بودم مثل وانتی‌ها جزوه آورده بودم کیلو کیلو. ولی تمام آن سال ها شیوا فقط فتویی بود و قسمت نشده بود لازم باشد از تخصص دیگر آقای سیبیلوی چشم ریز استفاده کنم: عکاسی. بله مثل خیلی فتویی های دیگر این شیوا هم دوکاره بود اما دوکاره‌ای که به علت شهرت در یکی از دیگری سخت دور افتاده بود. دیده بودم چند عکس با قاب‌هایی که مثلا رنگشان از گوشه‌ی عکس به طرف قاب کم کم از آبی به سیاه میل می‌کند به در و دیوار هست و همیشه فکر کرده بودم: دیگه کی میاد اینجا پیش اینا عکس بگیره و حتما با خودم هر هر هم کرده بودم. قسمت نشده بود خودم مجبور شوم آن‌جا عکس بگیرم، مجبور نشده بودم تا روزهای گند فارغ‌التحصیلی که یک دفعه بعد هفت سال درس خواندن معلوم می‌شد شما گواهی نمی‌دانم چی‌چی تحصیلی از دبیرستانت نداری یا مثلا نمر‌ه‌ی فلان درست از حد نصاب کمتر بوده، آن هم کی؟ علوم پایه. پانصد سال پیش. یا در مورد نه چندان عجیب ما: چار قطعه عکس کم داری تو پروند‌ه‌ات. که سر ظهری از کجا می‌شد گیرش آورد؟ عکس برای من چیز مهمی‌ است. قرارست جایی ثبت شود. بماند. باید خوب باشد. حالا تا جایی که شرایط فیزیکی خودم اجازه می‌دهد. ولی مجبور بودم، شیوا دم دست بود، سر ظهر بود، اگر نمی‌رساندم عکس‌ها را همه کار یک روز می‌افتاد عقب و معلوم نبود فردای روز علمای مسوول انجام کارهای فار‌غ‌التحصیلی باشند نباشند رفته باشند نماز صبحانه ناهار کوفت و یا نه. جانم را گرفتم دستم و رفتم پیش آقای شیوا و بهش گفتم می‌خواهم عکس بگیرم و او هم گفت برو بالا. در حالی که به بخت و اقبال خودم نیش‌خند می‌زدم به عکس‌های روی دیوار نگاه کردم و فکر کردم به بـــــه! چه عکسی بشود! بعد خودم را دلداری داردم که می‌رود توی بایگانی. اشکالی ندارد. از پله‌هایی که همه‌جایش برگه‌های کپی گذاشته  شده بود وارد اتاق کوچکی شدم که دو چتر خاک و خول گرفته عکاسی این‌ور و آن‌ورش بودند و یک صندلی گرد نامیزان وسطش. یک دوربین عکاسی زیر پوشش خاک گرفته بود و یک دوربین عکاسی خیلی قدیمی از آن‌ها که احتمالا باید برایش باروت آتش می‌زدند همینطور بی پوشش گوشه‌ی اتاق نیم وجبی. چشم ریز، زمان داده بود حاضر شوم که خوب بحث سوخته‌ای بود چون چیزی همراهم نداشتم که باهاش از آن که هستم حاضر تر شوم. همه چیز مهیا بود که عکسی بگیرم که دلم نخواهد هرگز نگاهش کنم. فقط سعی کردم موهایم را بدهم تو که آن هم تلاش مذبوحانه ای بود. موهای من هرگز تو نمی‌روند. آقا آمد و من نشستم روی صندلی و در حالی که داشتم بهش می‌گفتم: وااااای این دوربین قدیمیه چقدر خوشگله و باید خیلی مواظبش باشید، نزدیک بود از روی صندلی بیفتم. آقا گفت دیگر کسی زیاد برای عکاسی پیششان نمی‌آید این هم حیف بی استفاده بی سرپناه افتاده این‌جا و گفت که جا ندارد ببردش خانه و من گفتم آخ‌آخ، حیف. کمم باس باشن اینا الان. می‌دانید همچین جو تمام شدن درس هم مرا گرفته بود و همه چیز یک رنگ و لعاب خاصی داشت به چشمم. جو. بله.جو بنده را در بر گرفته بود. آقای شیوا هم گفت بله، بلـــه. کلی الان قیمتشه. بعد تمام شد عکس گرفتن وراه افتادیم رفتیم پایین. مموری را زد به کامپیوتر و عکس‌ها را نگاه کرد و گفت که بگذارم فردا بیایم بگیرم عکس ها را که ادیتشان کند و من گفتم نه نه، می‌خوامشون امروز. بعد هم در جواب چه عجله‌ایه توضیح دادم که درسم تمام شده و باید بروم. هر چه سریع‌تر. شاش دارم. توی مناطق مرزی کسی منتظرم است. طرح دیر می‌شود! طرح! تا سر هرچه سریعتر بیشتر بهش نگفتم راستش. او هم در حالی که می‌گفت می‌ذاشتین ادیت بشه بهتر در می‌اومدن، خرپ خرب با دستگاه اطراف عکس‌ها را برید و داد دست من و تبریک گفت. لبخند زدم تشکر کردم. دست و دلم می‌لرزید اما نگاهشان کردم و دیدم اا! اوه اوه! به به! چه عکسی شده و گفتم ااا خوب شده، به جا چارتا شیش تا بدین. چرا نگفتم دوازده‌تا؟ هیچکس نمی‌داند. خریت لابد. خلاصه که این طور و چاهارتا را دادیم همان زمان از دانشگاه فارغ شدیم و بعد که آمدیم مشغول به طرح شویم گفتند برای کارت نظام پزشکی عکس، باز همین دوتا دانه را دادیم که بزنند تن کارت.

حالا آن یک دانه عکس که از روی زمین برش داشتم بین این دو کارت عزیز قرار دارد و راستش نمی‌دانم چکارش کنم.